محققین دانشگاه ژوهانسبورگ، با استفاده از اجزای درخت پلانتین یا همان موز پختنی، یک کامپوزیت طبیعی مستحکم و قابل‌استفاده در صنعت خودرو تولید کرده‌اند. ترکیب این گیاه با نانولوله‌های کربنی و رزین، یک نانوکامپوزیت با مقاومت مکانیکی و حرارتی عالی را به دنبال داشته که یک ماده رقابتی و قابل جایگزین در قطعات خودرو خواهد بود. مقاومت کششی و خمشی این نانوکامپوزیت طبیعی، به ترتیب، ۳۱ و ۳۴ درصد بیشتر از نمونه‌های فعلی است و محققین در حال گذراندن تست‌های استاندارد برای استفاده از این مواد در صنعت خودرو می‌باشند.

مهندسین زیست‌پزشکی دانشگاه آمریکایی «Tufts»، موفق به تولید نوعی نانوذرات لیپیدی شده‌اند که با کمک گرفتن از انتقال‌دهنده‌های عصبی، قابلیت انتقال ایمن داروها، مولکول‌های بزرگ و حتی پروتئین‌های مورد استفاده برای اصلاح ژنی، به مغز را خواهند داشت. این سیستم تحویل دارویی منحصربه‌فرد، از انتقال‌دهنده‌های عصبی، همانند گذرنامه‌ای برای ورود به مغز و تحویل دارو به سلول‌های مورد نظر، استفاده می‌کند.

تلاش محققین دانشگاه فلوریدا، فناوری جدیدی را به دنبال خواهد داشت که می‌تواند اصل بودن محتوای غذایی را برای مصرف‌کنندگان تضمین نماید. در این نوآوری منحصربه‌فرد، از نانوذرات طلا برای تشخیص پروتئین گوشت استفاده شده است. پروژه مذکور که بودجه‌ای ۴۹۰ هزار دلاری به آن تخصیص یافته، امیدواری‌ها برای ایجاد یک فناوری تجاری و مقرون‌به‌صرفه به منظور شناسایی سریع تقلب در مواد غذایی را افزایش داده است.

محققین دانشگاه صنعتی کوئینزلند، از ضایعات موی انسانی برای ساخت دستگاه‌های پیشرفته آزمایش کیفیت آب استفاده کرده‌اند. در این فناوری نانویی، نوع خاصی از نانوذرات از موی انسان استخراج شده که قابلیت سنجش آلاینده‌های موجود در آب را دارا می‌باشند. این نانوذرات که نقاط کربنی نام دارند، قابلیت تشخیص مقادیر بسیار کم کلروفرم موجود در آب را نیز دارا می‌باشند.

بنا بر اعلام سازمان جهانی مالکیت فکری، یکی از پرسش‌های مهم پیرامون ثبت اختراع فناوری‌های نانویی، اندازه فناوری است. برای مثال، اگر تکنیک در سطوح بزرگ‌تر وجود داشته باشد، آیا ثبت تکنیک نانومتری مربوطه هم ممکن است؟ آیا الزامات فعلی که در اختراعات نانومقیاس لحاظ می‌شوند، ممکن است از یک فناوری تا فناوری دیگر تغییر نماید؟ در میان چالش‌های فراوان قوانین مالکیت فکری در حوزه نانو، دفتر ثبت اختراعات و علائم تجاری آمریکا، دفتر ثبت اختراع اروپا و دفتر ثبت اختراع ژاپن، در اقدامی هماهنگ، شرط شفاف و ساده مقیاس کمتر از 100 نانومتر را در نظر گرفته‌اند. اگرچه چنین شرطی برای محققین این حوزه بدیهی به نظر می‌رسد اما این تصمیم، گواهی برای تلاش‌های این نهادها، در راستای انطباق خود با واقعیت‌های حوزه نانوفناوری است.