گزارش‌های جدید در خصوص قابلیت‌های فناوری نانو، حاکی از تولید داروی مؤثری برای درمان سرطان سینه است که نه تنها عوارض داروهای فعلی را به دنبال ندارد، بلکه کارایی سه برابری نیز از خود بجای می‌گذارد.

داروهای ضد سرطان، عوارض جانبی زیادی به دنبال دارند. از این رو، محققین در اقصا نقاط جهان، دست به کار شده تا داروهایی ارائه کنند که به بافت‌های سرطانی رفته و در عین حال که آن‌ها را نابود می‌کنند، آسیبی برای سلول‌های سالم بدن نداشته باشند. از جمله داروهایی که در حال حاضر برای درمان سرطان سینه استفاده می‌شود، د­وستاکسل (Docetaxl) است. این داروی سمی، عوارض جانبی زیادی داشته و تجمع آن در بافت ناسالم نیز بسیار دشوار است. همین مسئله، گروهی از محققین هندی را بر آن داشته تا به دنبال راهکاری کارا باشند.

تیمی از محققین هندی در مرکز بایوتکنولوژی هاریانا (Regional Centre of Biotechnology -Haryana)، دانشگاه آمیتی (Amity) و انستیتوی ملی ایمنی­شناسی دهلی نو، با استفاده از فناوری نانو، راهکاری برای حل چالش‌های استفاده از دوستاکسل ارائه نموده‌اند. دکتر آویناش باجاج (Avinash Bajaj)، به‌عنوان یکی از اعضای کلیدی این پژوهش، در خصوص مضرات دوستاکسل و لزوم یافتن جایگزین یا راهکاری برای آن می‌گوید: «دوستاکسل، یک داروی قدیمی بوده و در حالی توسعه یافته که استانداردهای عدم سمیت داروی سرطانی، جدی و سخت‌گیرانه نبوده‌اند. این دارو، سمیت بالایی در قسمت‌های مختلف بدن، به ویژه کبد و کلیه‌ها به‌وجود می‌آورد. همچنین، از دیگر مشکلات اساسی که با آن مواجهیم، عدم حلالیت این دارو در آب است».

محققین هندی، در راستای حل چالش‌های موجود، از نانومیسل­‌هایی استفاده کردند که در پوسته خارجی آب‌دوست و در خارج از نانوذره، آب گریز می‌باشند. باجاج در خصوص روش جایگزین ارائه شده می‌گوید: «درمان به این روش، 2 تا 3 برابر بهتر از داروی قبلی بوده و استفاده از نانوذرات، به حل شدن بیشتر دارو کمک می‌کند. در حالی‌که کلیه‌ها تمایل دارند تا مولکول‌های ریز دارو را به سرعت از بدن خارج کنند. اما نانوذرات خروج دارو را کاهش داده و در نتیجه، داروی سرطانی بیشتری در تومور تجمع می­‌یابد و در عین حال، به قسمت‌های دیگر بدن هم راه پیدا نمی‌کند».

گفتنی است که بر اساس تحقیقات صورت گرفته، خرگوش‌هایی که به روش‌های معمول، دوستاکسل به آن‌ها تزریق شده است، همگی مرده‌اند. این در حالی است که 4 خرگوشی که به‌وسیله نانومیسل‌ها دارورسانی شده‌اند، همگی زنده مانده‌اند. دکتر باجاج در این خصوص می­‌گوید: «بیشتر سیستم‌های رهایش دارو، باعث انتشار غیرقابل کنترل دارو در خون و در نهایت، سمیت سیستماتیک بدن می‌شوند. ما برای حل این مشکل، از رهایش دارو بدون حامل استفاده کرده‌ایم و دارو را با یک لیپید جفت می‌کنیم و به محل مورد نظر می‌رسانیم. در این روش، میزان دوز بیشتری از داروی دوستاکسل به محل تومور می‌رسد. در واقع، تزریق داخل وریدی، باعث تجمع نانومیسل‌ها در داخل تومور شده و از طرف دیگر، آنزیم‌های تولید شده در داخل تومور، پیوندهای شیمیایی را شکسته و باعث آزاد شدن دوستاکسل می‌شوند و در نهایت، سلول‌های سرطانی از بین می‌روند».

مرجع: «Times of India»