محققین سنگاپوری، با بکارگیری میدان مغناطیسی، موفق به توسعه روش جدیدی برای بهبود کارایی چسب‌ها شده‌اند. این چسب‌ها، با عبور از یک میدان مغناطیسی فعال شده و برای ایجاد استحکام لازم، بر خلاف بسیاری از چسب‌های موجود در بازار، نیازی به رطوبت یا حرارت نخواهند داشت. بسیاری از سطوح فعلی، از جمله تجهیزات الکترونیکی انعطاف‌پذیر و پلاستیک‌های زیست‌تخریب‌پذیر، به شدت به گرما حساس بوده و باید از گرم شدت بیش از حد آن‌ها در هنگام فعال‌سازی چسب جلوگیری نمود که با چسب مغناطیسی جدید، این چالش به کلی مرتفع می‌گردد.

چسب‌های معمول مانند اپوکسی‌ها که برای چسباندن انواع پلاستیک، سرامیک و چوب استفاده می‌شوند، عمدتاً مبتنی بر رطوبت، گرما یا نور به عمل می‌آیند. آن‌ها در اغلب موارد، نیاز به دمای فراوری خاصی داشته که ممکن است از دمای اتاق تا 80 درجه سانتی‌گراد باشد. این فرآیند، چسب را متبلور و سخت نموده و با رساندن آن به مقاومت نهایی، اتصال دو سطح را مستحکم می‌سازد. به‌دلیل همین ویژگی در چسب‌های معمول، محدودیت‌هایی برای استفاده از آن‌ها در محیط‌ها و شرایط خاص وجود دارد. برای مثال، در هنگام استفاده از چسب در بین دو عایق مانند چوب یا لاستیک، فعال‌کننده‌های سنتی مانند گرما، به‌راحتی قابل استفاده نخواهند بود. در چنین شرایط ویژه‌ای، شما می‌توانید از چسب‌های جدید محققین سنگاپوری استفاده کنید که به کمک میدان مغناطیسی، فراوری نهایی آن‌ها انجام شده و قابل استفاده می‌باشند.

محصولاتی مانند دوچرخه‌هایی با فریم‌های کامپوزیتی، کلاه ایمنی و حتی چوب‌های گلف، در حال حاضر با استفاده از چسب‌های اپوکسی دو بخشی (رزین و یک ماده سخت‌کننده) ساخته شده و واکنش به سرعت آغاز می‌گردد. تولیدکنندگان فیبرهای کربنی که نوارهای نازک کربن می‌بایست لایه لایه به هم چسبانده شوند و یا تولیدکنندگان تجهیزات ورزشی مبتنی بر فیبرهای کربنی، در کارخانه‌های خود از آون‌های بزرگی با دمای بالا استفاده نموده تا چسب‌های اپوکسی را در زمان‌های به نسبت طولانی‌تر فرآوری کنند. همین فرآیند پخت با انرژی زیاد، یکی از دلایل اصلی گرانی فیبرهای کربنی است.

چسب مغناطیسی جدید، از ترکیب یک چسب اپوکسی موجود در بازار با نانوذرات مغناطیسی خاصی تولید شده است. این چسب‌ها، برخلاف نمونه‌های دو جزئی فعلی، نیازی به مخلوط کردن با مواد سخت‌کننده نداشته و هم فرآیند تولید و هم استفاده از آن‌ها، بسیار آسان است. یک دستگاه کوچک، میدان مغناطیسی لازم برای فعال‌سازی را تولید نموده و چسب بدون نیاز به انرژی زیاد (در مقایسه با آون‌های پخت فعلی) فعال می‌شود. برای مثال، یک گرم چسب مغناطیسی، به راحتی توسط دستگاه الکترومغناطیسی 200 واتی، در مدت پنج دقیقه فعال می‌گردد (مصرف انرژی تقریباً 16.6 وات ساعت). این میزان مصرف انرژی، 120 برابر کمتر از یک آون 2000 واتی است که برای فعال‌سازی چسب‌های سنتی اپوکسی، به یک ساعت زمان نیاز دارد.

این مزیت منحصربه‌فرد، در طیف وسیعی از محصولات و صنایع تولیدی کاربرد داشته که از آن جمله، می‌توان به تجهیزات پیشرفته ورزشی، قطعات جانبی اتومبیل، صنایع الکترونیک و هوافضا، فرآیندهای تولید پزشکی و کاربردهای انرژی اشاره نمود. بنا بر آزمایشات صورت گرفته، مقاومت این چسب نوظهور، تا 7 مگا پاسکال برآورد شده که تقریباً مشابه با چسب‌های موجود در بازار است.

مرجع: «Nanowerk»