محققین دانشگاه تورنتو (University of Toronto)، ایده‌ای جدید و خلاقانه برای مبارزه با تومورهای سرطانی ارائه نموده‌اند. بر اساس شواهد حاصل شده، تعیین مناسب آستانه دوز دارویی، می‌تواند به حداکثر تحویل دارویی توسط حامل‌های نانویی بیانجامد. این کار، باعث اثربخشی هر چه بیشتر داروهای سرطانی شده و دریچه تازه‌ای به روی نسل جدید روش‌های درمانی، تصویربرداری و تشخیص سرطان می‌گشاید.

یکی از کاربردهای اصلی فناوری نانو، دارورسانی به‌ویژه در بیماری‌های صعب‌العلاجی نظیر سرطان است. استفاده از حامل‌های نانویی، کمک می‌کند تا پاسخ بیمار به درمان افزایش یافته و عوارض جانبی منفی، از جمله ریزش مو و حالت تهوع کمتر گردد. با این حال، یک چالش بزرگ که در عمل وجود دارد، این است که تعداد کمی از آن‌ها به محل تومور می‌رسند. این مشکل که چهار سال پیش از سوی پروفسور وارن چان (Warren Chan) مورد توجه قرار گرفته بود، در نهایت به راهکاری جدید برای درمان تومورهای سرطانی منجر شده است. بن اویانگ (Ben Ouyang)، از اعضای تیم تحقیق می‌گوید: «تنظیم دوز دارویی، یک راه‌حل بسیار ساده است که البته نتایج بسیار قدرتمندی در پی خواهد داشت».

طبق بررسی‌های صورت گرفته، به‌طور میانگین تنها 0.7 درصد از نانوذرات شیمی‌درمانی می‌توانند به صورت هدفمند به تومور سرطانی برسند و این امر، موجب شده تا کارایی داروهای ضد سرطانی شدیداً کاهش یابد. تیم تحقیق، معتقدند که کلید حل این ماجرا، در کبد انسان قرار دارد. این عضو، به‌عنوان فیلترکننده خون در بدن، بزرگ‌ترین مانع تحویل دارویی نانوذرات است و از همین رو، سعی شده تا با اندازه‌گیری آستانه جذب کبد، دوز مناسب دارویی تعیین گردد. به عبارت بهتر، فرض تیم تحقیق این است که کبد تا حد مشخصی می‌تواند دوزهای دارویی را جذب نموده و پس از اشباع شدن با نانوذرات، حامل‌های بعدی به راحتی می‌توانند به سمت هدف حرکت کنند. نتیجه این ابتکار خلاقانه، این بود که با افزایش دوز تا یک تریلیون ذره، دیگر سلول‌ها توانایی جمع کردن سریع نانوذرات را نداشته و در نتیجه، بهبود 12 درصدی کارایی انتقال نانوذرات به تومورهای سرطانی فراهم می‌گردد.

پروفسور چان، معتقد است که این روش، می‌تواند اثرات قابل‌توجهی به همراه داشته باشد. وی اظهار می‌دارد: «این کشف بزرگ، برای فناوری نانو، اصلاح ژنتیکی، سیستم‌های ایمنی بدن و سایر فناوری‌های مرتبط مهم است». البته از یک طرف این مسئله وجود دارد که بهبود بیش از 12 درصدی هم نیاز به تحقیقات قابل توجهی داشته اما دستاورد 12 درصدی خیلی بهتر 0.7 درصد قبلی است. از طرف دیگر، نگرانی‌هایی هم پیرامون خطر سمی شدن کبد، قلب یا خون به دلیل زیاد شدن نانوذرات وجود دارد که طبق بررسی‌های تیم تحقیق بر روی نانوذرات طلا، سیلیکا و لیپوزم‌ها، شواهد حاکی از آن بود که عملاً هیچ علامتی از سمی شدن مشاهده نمی‌شود.  

مرجع: «UToronto»