مهندسین نانوی دانشگاه کالیفرنیا، در ادامه تلاش‌های خود برای درمان سرطان تخمدان، موفق به دریافت یک گرنت 2.9 میلیون دلاری از مؤسسه ملی بهداشت آمریکا شده‌اند. این محققین، به دنبال توسعه روش درمانی جدیدی مبتنی بر نانوذرات هستند که مقاومت بدن را در برابر عود مجدد سرطان بالا می‌برد. بدین منظور، از ذرات شبه‌ویروس یا «Virus-Liked Particles-VLP» استفاده شده که با استفاده از ایمپلنت‌های تولید شده به کمک فرایندهای چاپ سه‌بعدی زیستی، به جای آزادسازی آهسته و مستمر ذرات، امکان رهاسازی در فواصل مشخص را فراهم می‌کنند.

یکی از کاربردهای رایج فناوری نانو، حوزه پزشکی و به‌طور خاص، توسعه روش‌های درمانی جدید برای انواع بیماری سرطان است. در همین راستا، محققین کالیفرنیایی با استفاده از فناوری نانو، به جنگ « HGSOC» که شایع‌ترین (بیش از 70 درصد) و شدیدترین نوع سرطان تخمدان است، رفته‌اند. این محققین و در رأس آن‌ها، پروفسور نیکول استینمتز (Nicole Steinmetz)، قصد دارند تا از سلول‌های پرتودهی شده بیمار، به همراه یک ذره شبه‌ویروس، پاسخ ایمنی بدن را تقویت نموده و درمانی مؤثر و طولانی‌مدت عرضه نمایند. در این فناوری، نانوذرات تولید شده، بدن را برای حمله به سلول‌های تومور تحریک نموده و از این راه، سدی در برابر رشد این سلول‌ها ایجاد می‌کنند.

سلول‌های تومور که تحت تابش قرار گرفته‌اند، همانند عوامل خارجی عمل نموده و همین موضوع، سیگنالی برای سیستم ایمنی بدن بوده که دقیقاً بایستی به چه سلول‌هایی حمله‌ور شوند. استفاده از نانوذرات «VLP»، موجب تشدید واکنش ایمنی طبیعی نسبت به این سلول‌ها شده و در نتیجه، حذف آن‌ها را تسریع می‌نماید. این فرآیند، به معنای ایجاد یک حافظه سلولی در برابر آنتی‌ژن‌های تومور و شکل‌گیری نوعی ایمنی ضد تومور در طولانی‌مدت است. ایمنی طولانی‌مدت، یک مؤلفه بسیار کلیدی در پروتکل‌های درمانی است که از عود مجدد بیماری جلوگیری می‌کند. دکتر استینمتز، در خصوص فناوری توسعه‌یافته ابراز می‌دارد: «ما پیش‌تر نشان داده بودیم که نانوفناوری VLP، یک روش فوق‌العاده برای ایمونوتراپی سرطان است. نوآوری جدید ما، یک فرایند ایمونوتراپی شخصی را ممکن نموده که زنان را از شر عود مجدد سرطان تخمدان رها می‌سازد». لازم به ذکر است که استینمتز و همکارانش، نانوذرات شبه‌ویروس را از همان ویروس گیاهی غیرعفونی و غیرسمی استخراج کرده‌اند که پیش از این برای درمان موفقیت‌آمیز ملانوم در سگ‌ها بکار می‌گرفتند. این نانوذرات، در موش‌ها هم آزمایش شده و خواص ایمنی ضد تومور را نشان داده است.

گفتنی است که فرایند ایمونوتراپی یاد شده، با استفاده از یک ایمپلنت خاص انجام گرفته که در داخل حفره شکمی بیمار قرار می‌گیرد و با از بین بردن بخش عمده تومور، نانوذرات مهندسی را در فواصل زمانی مشخص، رهاسازی می‌کند. به منظور تولید این ایمپلنت‌ها، از روش چاپ سه‌بعدی زیستی (3D Bioprinting) استفاده شده که پیش‌تر توسط پروفسور شائوچن (Shaochen)، توسعه یافته است.

مرجع: «Nanowerk»