تحقیقات جدید بین رشته‌ای که با همکاری متخصصین زیست‌شناسی و نانوفناوری صورت گرفته است، امیدها برای توسعه برنامه‌های مراقبت بهداشتی شخصی در برابر سرطان را به شدت افزایش داده است. هدف اصلی از این پروژه که با حمایت مالی شورای تحقیقات اروپا «ERC» آغاز شده است، توسعه فناوری‌های نوین مبتنی بر نانوفناوری است که به صورت خودکار، سلول‌های تشکیل‌دهنده تومورهای سرطانی را شناسایی می‌کند.

طبق آمار سازمان بهداشت جهانی، پس از بیماری‌های قلبی و عروقی، سرطان دومین عامل مرگ‌ومیر در اروپا است. تنها در سال 2015 میلادی، 1.3 میلیون نفر در کشورهای عضو اتحادیه اروپا، به دلیل ابتلا به این بیماری خانمان‌سوز درگذشتند که تقریباً یک چهارم آمار مرگ‌ومیر را تشکیل می‌دهد. با وجود پیشرفت‌های پزشکی، همچنان بسیاری از انواع درمان‌های رایج، بر تعداد زیادی از بیماران بی‌اثر است. به عبارت بهتر، 30 درصد از بیماران سرطانی، یا عوارض جانبی داروهای تجویز شده را تحمل نمی‌کنند و یا این‌که تومور سرطانی، هیچ پاسخی به این داروها نمی‌دهد. علاوه بر این، هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی در سرتاسر اتحادیه اروپا، به شدت در حال افزایش بوده و افزایش جمعیت در کنار برخی بیماری‌های مزمن، این روند را شدت بخشیده است.

در واکنش به این چالش‌ها، نیاز به پیشرفت‌های فناورانه جدیدی است که بتواند تأثیر انواع روش‌های درمانی را برای هر یک از بیماران (بنا بر نوع بیماری، مقاومت بدن و ...)، پیش‌بینی نموده و بهترین آن‌ها را تشخیص دهد. این زمینه نوظهور از پزشکی که آن را «Personalized Medicine» می‌نامند، بر شخصی‌سازی مراقبت‌های بهداشتی و در نتیجه، بهینه شدن اثرات درمانی تأکید دارد (کاهش خطا، زمان و هزینه در فرآیند درمان).

پروژه تحقیقاتی مذکور نیز در همین راستا انجام گرفته و خروجی نهایی آن، ایجاد فناوری‌های نانویی تشخیصی است که قادر به شناسایی پیش از موعد تومورهای سرطانی و ارزیابی بهترین روش درمان آن‌ها خواهد بود. البته تکامل سریع این فناوری، ممکن است چالش‌هایی به‌ویژه در ارتباط با مقررات فعلی اتحادیه اروپا در پی داشته باشد. بر اساس این پروژه، در آینده نزدیک، نانوذرات حاوی ترکیبات دارویی خاص هر فرد که بنا بر الگوی ژنتیکی و مشخصه‌های بیماری وی تنظیم شده است، در دسترس بیماران خواهد بود. اما این پیشرفت بزرگ، ریسک‌هایی نیز در زمینه سلامتی و محیط‌زیست پدید می‌آورد که نیازمند یک چهارچوب قانونی جدید است. البته اغلب محققین بر این اعتقادند که با وجود عدم قطعیت‌های فعلی، مزایای به‌کارگیری نانو فناوری در مقابل ریسک‌های این‌چنینی بسیار بیشتر بوده و تنها نیازمند یک چهارچوب قانونی برای مدیریت این تغییر و تحولات بنیادین هستیم.

مرجع: «EURACTIV»