پیشرفت‌های خیره‌کننده در حوزه طراحی و ساخت نانو ربات‌ها، درمان بیماری‌های مختلف را با انقلابی بزرگ مواجه نموده است. این ربات‌های بسیار کوچک و پیشرفته، به راحتی قابلیت ورود به بدن بیمار و حرکت در داخل بدن را داشته و با شناسایی محل دقیق بیماری و تومور، درمان سریع، کامل و بدون عوارض جانبی آن را ممکن می‌سازد.

در سال 1966 میلادی و در حالی که علم نانو در مراحل نخستین رشد و تکوین خود قرار داشت، فیلمی علمی تخیلی تحت عنوان «Fantastic Voyage» ساخته شد و به نمایش درآمد. در این فیلم، یک زیردریایی و تمامی خدمه آن، به اندازه یک میکروب، کوچک شده و در رگ‌های یک دانشمند آسیب‌دیده تزریق می‌شوند تا یک لخته خون کشنده در مغز وی را ترمیم نمایند. در آن زمان، این ایده تنها یک تصویر فانتزی و سرگرم‌کننده از پیشرفت‌های علمی محسوب می‌شد که حتی تصور واقعی بودن آن نیز، به ذهن نمی‌آمد. اما علم نانو و پیشرفت‌های فنی صورت گرفته، این آرزو را به واقعیت بدل نموده است. گائو وی «Gao Wei»، استاد 34 ساله مؤسسه فناوری کالیفرنیا که نوعی سیستم رباتیک نانویی برای درمان تومورهای موجود در سیستم گوارش توسعه داده است، در این خصوص می‌گوید: «در آینده نزدیک، یک ماشین بسیار کوچک قادر خواهد بود تا به داخل بدن انسان سفر نموده و داروها را با دوز مشخص و دقیقاً در جایی که به آن نیاز است، تحویل دهد، عمل جراحی انجام داده و یا حتی نورون‌های مغزی را تحریک نماید». سان دامگ «Sun Domg»، رئیس گروه مهندسی زیست پزشکی دانشگاه هنگ‌کنگ نیز، با این نظریه موافق است. به اعتقاد وی، با توجه به آزمایشات موفق انجام گرفته و سناریو تزریق دارو از طریق نانو ربات‌ها به موش‌ها و سایر حیوانات آزمایشگاهی، انتظار می‌رود طی 10 تا 15 سال آینده، این فناوری به صورت کامل تجاری‌سازی شده و برای درمان بیماری‌های انسانی نیز بکار گرفته شود.

گفتنی است، با وجود تمامی پیشرفت‌های صورت گرفته، هنوز هم چالش‌هایی در تجاری‌سازی نهایی نانو ربات‌های پزشکی وجود دارد. یکی از مهم‌ترین این چالش‌ها، شناسایی آن‌ها از سوی سیستم ایمنی بدن به‌عنوان یک عامل مزاحم است که می‌تواند مشکلاتی در کارکرد آن‌ها پدید آورد. علاوه بر این، مواد تشکیل‌دهنده این نانو ربات‌ها، می‌بایست تجزیه‌پذیر بوده و در عین حال، از استحکام کافی برای حمل دوزهای دارویی برخوردار باشند که این دو ویژگی تا حدی متناقض است. در نهایت، چالش بزرگ پیش روی نانو ربات‌ها، حرکت در برابر جریان خون بدن است که نیاز به نیرویی قوی دارد. دانشمندان برای رفع این چالش‌ها، به انواع و اقسام روش‌های الکترومغناطیسی، شیمیایی و حتی باکتریایی و ویروسی متوسل شده‌اند و هر روز از نقطه‌ای از جهان، خبری مبنی بر توسعه یک فناوری جدید به گوش می‌رسد. باید منتظر بود و سرانجام این مسیر تجاری‌سازی دشوار و در عین حال تحول‌آفرین را به نظاره نشست.

مرجع: «SCMP»