فناوری نانو به بیماران سرطانی برای درمان این بیماری صعب‌العلاج کمک خواهد کرد. محققین دانشگاه ایالتی میشیگان، موفق به توسعه روشی جدید برای نظارت بر دوز مواد مصرفی در شیمی‌درمانی شده‌اند که می‌تواند درمان بیماران مبتلا به سرطان را در بهینه‌ترین حالت ممکن نگه دارد. در این روش، از نانو ذرات سوپرپارامگنتیک و ترکیب آن با داروهای شایع شیمی‌درمانی استفاده شده که علاوه بر یک سیستم مؤثر دارورسانی، همچون یک ردیاب «MPI» (نوعی تصویربرداری مبتنی بر ذرات مغناطیسی) عمل می‌کند.

شیمی‌درمانی نوعی روش معروف درمانی برای سرطان است که متأسفانه با افزایش این بیماری در جهان، بیشتر از گذشته مورد استفاده قرار می‌گیرد. با وجود بهبودهای چشمگیری که طی سال‌های اخیر در این روش درمانی صورت گرفته است، هنوز هم برخی تبعات ناخواسته ناشی از استفاده از این روش، می‌تواند اثرگذاری درمان را تحت‌الشعاع قرار دهد. برای مثال، دوز بالای مواد شیمی‌درمانی، ممکن است بافت‌ها و سلول‌های سالم بیمار را از بین برده و منجر به عوارض دردناک و یا حتی مرگ بیمار شود. از سوی دیگر، دوز پایین دارو نیز، توان مبارزه و کشتن سلول‌های سرطانی را نداشته و ممکن است بیماری با قدرت بیشتری باز گردد. کشف جدید محققین، می‌تواند راهی برای تعیین دوز مناسب دارو پیش پای پزشکان قرار دهد. در این فرآیند که از سوی «برایان اسمیت»، دانشیار مهندسی زیست پزشکی دانشگاه ایالتی میشیگان و با تمرکز بر تصویربرداری ذرات مغناطیسی توسعه یافته است، از نانو ذرات یاد شده به‌عنوان منبع سیگنال دهی پیرامون دوز دارویی دریافت شده توسط تومور استفاده می‌گردد.

تیم تحقیقاتی که از متخصصین دانشگاه استنفورد هم بهره یاری جسته‌اند، داروی «Doxorubicin» که از داروهای رایج شیمی‌درمانی محسوب می‌شود را با نانو ذرات سوپر پارامگنتیک ترکیب نموده که این نانو کامپوزیت، می‌تواند بر نحوه دارورسانی در بدن بیمار نظارت نماید. این فناوری، کاملاً غیرتهاجمی بوده و تجربیات کاملی از نحوه توزیع دارو در بدن را در اختیار پزشکان قرار می‌دهد.

گفتنی است، «MPI» یک فناوری تصویربرداری جدید است که در مقایسه با تصویربرداری‌های معمول «MRI» سریع‌تر بوده و نانو کامپوزیت‌های مذکور، با استفاده از آن قادر خواهند بود تا میزان داروی دریافتی را حتی درون تومورهای پنهان در اعماق بدن بهبود داده و از آن مهم‌تر، اندازه‌گیری نمایند. بر این اساس، دوز دارویی که مستقیماً به تومور هدف می‌رسد، تنظیم شده و در صورت دوز بیشتر و سمیت آن برای سایر اعضای بدن، تصویری از وضعیت کبد، کلیه‌ها و طحال در دسترس قرار گرفته و اثرات جانبی به این اندام‌ها به حداقل خواهد رسید. با این روش، اطمینان حاصل خواهد شد که داروی شیمی‌درمانی به تومورها رسیده و مابقی بدن نیز، حتی الامکان از عوارض این دارو در امان خواهند بود و در نتیجه آن، دستیابی به بیشترین میزان اثربخشی شیمی‌درمانی را میسر خواهد کرد.

مرجع: «Interesting Engineering»