امروزه داروهای بسیاری برای درمان بیماری‌های پوستی تولید و ارائه شده است. ارائه دارویی که بتواند در عین کارایی بسیار بالا، کمترین عوارض جانبی را به همراه داشته باشد، چالشی است که بسیاری از محققان را به خود مشغول نموده است. در همین راستا، گروهی از محققین دانشگاه «MIT»، اخیراً موفق به تولید نوعی نانو امولسیون شده‌اند که می‌تواند در داروهای موضعی و استنشاقی، مورد استفاده قرار گیرد. این نانو امولسیون‌ها، به هنگام قرار گرفتن بر روی پوست بدن، به حالت ژل درآمده و عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهند. ضمن اینکه مواد اولیه‌ای که برای ساخت این دارو مورد استفاده قرار می‌گیرد، همگی دارای تأییدیه سازمان غذا و داروی آمریکا بوده و از منظر خطرات احتمالی نیز ایمن می‌باشند.

امولسیون‌‌ها از معلق شدن قطرات یک مایع در مایع دیگر بوجود می‌آیند. برای درک بهتر این مسئله، به عنوان مثال قطرات معلق روغن در یک ظرف پر از آب را در نظر بگیرید؛ ترکیب این دو نوع مایع به شکلی کنترل شده، می‌تواند منجر به تولید قطراتی در ابعاد نانویی گردیده که ممکن است هنگام استعمال بر روی پوست، خواص فوق‌العاده و منحصر بفردی از خود نشان دهد. با این ‌حال، تولید امولسیون‌ها انرژی خارجی زیادی را می‌طلبد و همین امر، منجر به تحمیل هزینه‌های قابل توجهی خواهد شد. با این وجود، فرمولاسیون اخیری که از سوی محققین «MIT» ارائه شده، این امکان را فراهم آورده که ضمن حفظ برخی از ویژگی‌های منحصر بفرد دارویی، بتوان هزینه‌های تولیدی امولسیون را نیز، به شکل قابل توجهی کاهش داد.

تحقیقات نانوپزشکی نشان می‌دهد که به دلیل مکانیسم‌های طبیعی سلولی، خصوصیات جذب سلولی در مواد و ذرات نانومقیاس، تقویت می‌شود. در محصول جدید، از نوعی پلیمر حساس به نام پلوکسامرز «Poloxamers» استفاده شده که باعث می‌شود دارو در هنگام برخورد با پوست، در اثر حرارت بدن به ژل تبدیل گردد.

گفتنی است که کاربرد نانو امولسیون‌ها تنها به حوزه دارویی محدود نبوده و از آن‌ها در صنایع دیگری همچون غذایی، لوازم آرایشی و شیمی نیز، استفاده می‌شود.

مرجع: «Med Gadget»