با استفاده از نانوفناوری، می‌توان امیدوار بود که آلومینیوم 7075 را بتوان به سادگی جوشکاری نمود. آلیاژ آلومینیومی 7075، یک ستاره نوظهور محصولات آلیاژی در دهه 1940 میلادی است که با توجه به ویژگی‌های منحصربه‌فردی مانند مقاومت در برابر خستگی، خوردگی و وزن کمتر از فولاد، رقیبی محبوب برای ورق‌های فولادی به شمار می‌رفت. اما این آلیاژ با محدودیت‌هایی نیز مواجه است. برای مثال، فرآیند جوشکاری این آلیاژ، آسان نیست و عملاً نمی‌توان قطعات معیوب و خارج شده از خط تولید را مجدداً مورد استفاده قرار داد. محققین دانشکده مهندسی دانشگاه «UCLA»، در حال تلاش برای توسعه راهکاری جدید برای جوشکاری این آلیاژها هستند.

هنگامی که آلیاژ «AA7075» در دمای جوشکاری گرم می‌شود، ساختار مولکولی این آلیاژ، یک جریان ناسازگار از عناصر تشکیل دهنده را ایجاد می‌کند (5.6 تا 6.1 درصد روی، 2.1 تا 2.5 درصد منگنز، 1.2 تا 1.6 مس و کمتر از 0.5 درصد سیلیکون، آهن، تیتانیوم، کروم و ...). برای مقابله با این مشکل، تیم تحقیق، از نانوذرات کاربید تیتانیوم استفاده نموده‌اند. تزریق این نانوذرات به آلیاژ، موجب می‌شود که استحکام کششی در حدود 392 مگاپاسکال در جوش ایجاد شود که معادل با استحکام لازم در برخی مواد بکار رفته در صنایع هواپیمایی است. پروفسور «ژائوچون لی»، استاد حوزه ساخت و تولید و محقق اصلی تیم تحقیق، با تأکید بر کاربردهای وسیع آلیاژهای آلومینیومی قابل جوشکاری، اظهار داشت که: «ما امیدواریم تا استحکام کششی را تا 551 مگا پاسکال نیز افزایش دهیم.»

لازم به ذکر است که استحکام بالای آلیاژهای 7075، وزن سبک (به‌ویژه در مقایسه با فولاد) و از همه مهم‌تر، قابلیت جوشکاری، موجب می‌شود تا این مواد از سوی تولیدکنندگان مختلف، اعم از سازندگان قطعات خودرو و ... نیز، مورد استقبال قرار گیرد. 

مرجع: «Interesting Engineering»