شاید زمانی هوشمندسازی به عنوان یک ایده خام و رؤیایی به نظر می‌رسید، اما اکنون، این رؤیا و آرزوی بچه‌گانه، به نوعی به حقیقت نزدیک شده و فاصله چندانی تا دستیابی به آن وجود ندارد. در واقع می‌توان گفت که حرکت به سمت دنیایی مملو از ابزارهای هوشمند، چیزی است غیرقابل توقف. ابزارهایی که چیزی فراتر از ساعت و گوشی هوشمند و در حد و اندازه ماشین‌ها، خانه‌ها و حتی کارخانه‌های هوشمند است. در این میان، یکی از ابزارهایی که برای هوشمندسازی تا حدودی بر روی آن تمرکز شده است، لباس‌های هوشمند هستند.

برای ساخت لباس‌های هوشمند، نیاز به الیاف رسانا وجود دارد. ساده‌ترین نوع الیاف رسانا، سیم‌های فلزی معمولی، مانند سیم‌های مسی هستند. اما چنین سیم‌هایی، مطمئناً یک پیراهن راحت یا انعطاف‌پذیر نمی‌سازند. اخیراً دانشمندان، یک روش ساده، مقیاس‌پذیر و ارزان‌قیمت، برای ساخت الیاف رسانای مورد نیاز در لباس‌های هوشمند پیدا کرده‌اند. محققان دانشگاه پست و مخابرات نانجینگ، الیاف رسانای انعطاف‌پذیر و قابل کششی با مورفولوژی یکنواخت، هدایت الکتریکی بالا و مقاومت مکانیکی مناسب تولید کرده‌اند که نمونه‌ای ایده‌آل برای استفاده در لباس‌های هوشمند آتی خواهد بود.

به منظور تولید الیاف‌های مورد نظر، از اثر مویینگی الیاف‌های پارچه‌ای موجود، مانند پنبه، نایلون و پلی‌استر استفاده شده و آن‌ها را در یک محلول، حاوی نانوسیم‌های نقره، فرو می‌بردند. به کمک این فرایند، نانوسیم‌ها به صورت خودبه‌خود جذب الیاف گردیده و به واسطه جریان ناشی از تبخیر، روی تمامی نخ‌ها را به طور یکسان می‌پوشانند. پارچه حاصل از این روش، یک رسانای انعطاف‌پذیر و قابل کشش است که دارای مورفولوژی یکنواخت، هدایت الکتریکی بالا و مقاومت مکانیکی مطلوبی خواهد بود که آن را برای استفاده در پارچه‌های الکتریکی، گزینه مناسبی می‌نماید.

پارچه‌های الکتریکی، می‌توانند با کاربردهایی از قبیل کنترل دمای بدن، کاهش مقاومت باد و حتی کنترل لرزش عضلات بدن، به ایجاد لباس‌های هوشمند، برای بهبود عملکردهای ورزشی و نظامی، کمک نمایند. پارچه‌های الکترونیکی، همچنین می‌توانند انسان را در برابر تابش شدید آفتاب و یا سرمای سخت و یا حتی ترکیبی از هر دو در هنگام سفرهای فضایی، حفاظت نمایند.

تاکنون، دانشمندان برای تولید پارچه‌های رسانا، از روش‌های مختلفی برای ساخت الیاف رسانای قابل‌انعطاف، استفاده نموده‌اند و روش‌هایی مانند ترسیب بخار و الکتروریسی، به نتایج خوبی رسیده‌اند. اما تا به حال، روشی که بتوان از آن برای تولید در مقیاس بالا و مقرون به صرفه استفاده کرد، پیدا نشده بود.

مرجع: «Forbes»