یکی از چالش‌های بزرگ پیش روی بشر که دانشمندان طی دهه‌های متمادی در مورد آن هشدار داده‌اند، تأثیرات مضر و بالقوه تغییرات آب و هوایی است که عمدتاً ناشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای مانند دی‌اکسید کربن در جو است. بکارگیری نوآوری‌های فناورانه برای تغییر در این وضعیت، بدون آن‌که تبعات جدی برای رشد اقتصادی در مقیاس جهانی داشته باشد، ایده‌ای وسوسه‌آمیز است که بنا بر پیش‌بینی‌های خوش‌بینانه، می‌تواند از طریق توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر در سال‌های آتی ممکن شود.

پرسش این است که آیا نانو فناوری می‌تواند نقش یک تغییردهندهرا در این بازی ایفاء نماید. بنا بر گزارش «Azo Nano»، ایده استفاده از نانو کاتالیزورها به‌عنوان ابزار تغییر روند تولید دی‌اکسید کربن که زمانی تنها یک موضوع جالب‌توجه علمی محسوب می‌شد، اکنون با پیشرفت‌های صورت گرفته به طرحی عملی و امکان‌پذیر بدل شده است. علاوه بر این، نانو موادی مانند گرافن، می‌توانند نقشی کلیدی در این زمینه ایفاء نمایند. استفاده از گرافن در باتری که ظرفیت ذخیره‌سازی باتری‌های لیتیوم یونی را بهبود می‌دهد، نه‌تنها میزان مصارف را کاهش می‌دهد، رد پای کربن مصرفی در صنعت را نیز تا حدی کمرنگ می‌نماید. با وجودی که مثال‌های مذکور را می‌توان به‌عنوان کاربردهای نانو فناوری در زمینه کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تعبیر نمود، با این حال، پاسخ اصلی در پنل‌های خورشیدی نهفته است. کارایی این پنل‌ها را می‌توان با جایگزین نمودن سیلیکون با نقاط کوانتومی تقویت نمود که این بلورهای نیمه‌هادی، بر روی مواد نانویی ساخته می‌شوند و خواص اپتیکی خاصی دارند که موجب جذب بیشتر انرژی خورشیدی می‌شوند. نقاط کوانتومی در «LED»ها نیز کاربرد دارند که باعث کاهش مصرف برق، افزایش طول عمر باتری و وسیع‌تر شدن طیف رنگ‌های تولیدی خواهند شد. تمامی این ویژگی‌ها، به معنای کارایی بیشتر «LED» در مقایسه با لامپ‌های سنتی است که موجب می‌شود، تناسب بیشتری با تلاش‌های گسترده در زمینه مبارزه با تغییرات آب و هوایی داشته باشند.

مرجع: «Azo Nano»