سرمایه‌گذاری جمعی، به عمل تأمین مالی یک پروژه یا یک شرکت نوپا از طریق جمع‌آوری کمک‌ها و اهداهای داوطلبانه عده زیادی از مردم گقته می‌شود، که امروزه از طریق ارتباطات اینترنتی صورت می‌گیرد. مدل سرمایه‌گذاری براساس تعامل 3 بازیگر شکل می‌گیرد:

ارائه‌کننده طرح، که ایده خود را مطرح کرده و از افراد علاقه‌مند، سرمایه جذب می‌کند.

حامیان طرح، که همان سرمایه‌گذاران هستند.

یک سازمان واسطه (به آن اصطلاحاً پلتفرم نیز می‌گویند) که وظیفه دارد گروه‌های فوق را در یک فضای مناسب جمع‌آوری کند تا ایده اجرایی شود. 

تاریخچه

تاریخ سرمایه‌گذاری جمعی به زمانی برمی‌گردد که نویسندگان و ناشران چاپ، کتاب‌های خود را به صورت پیشنویس ارائه می‌کردند و آن را تبلیغ می‌کردند تا ببینند در زمان انتشار کتاب، آیا به تعداد کافی سفارش‌دهنده برای خرید کتاب وجود دارد یا نه. با این حال این کار با سرمایه‌گذاری جمعی متفاوت است زیرا در سرمایه‌گذاری جمعی قبل از ارائه محصول پول دریافت می‌شود. مثال‌های مشابه دیگری مانند برنامه نویسنده‌ای به نام آگوست کومته وجود دارد که وی برای کار خود به عنوان یک فیلسوف، کاغذهایی برای حمایت عمومی چاپ و عرضه کرد.یا زمانی که دولت آمریکا نتوانست پروژه ساخت یک زیرساخت و پایه مناسب برای مجسمه آزادی را تأمین مالی کند، یک جنبش اجتماعی در روزنامه توانست کمک‌های نقدی اندکِ مردم را جذب کند که در این فرآیند 160 هزارنفر به دولت کمک کردند. 

سرمایه‌گذاری جمعی مدرن، شیوه ایست که بیشتر با استفاده از رسانه‌های جمعی صورت می‌گیرد، و محبوبیت و رواج آن ابتدا در جوامع موسیقی و هنر بود. اولین نمونه سرمایه‌گذاری جمعی در سال 1997 اتفاق افتاد، زمانی که طرفداران یک گروه بریتانیایی موسیقی راک به نام ماریلیون هزینه تور این گروه در آمریکا را از طریق یک جنبش اینترنتی با محوریت طرفداران و کمک‌های آنها، تأمین مالی کنند. در این جنبش 60 هزار دلار کمک مالی جمع‌آوری شد. این ایده توسط خود طرفداران طراحی و مدیریت شد و هیچ دخالتی از سمت گروه در آن وجود نداشت. با این حال، همین روش مقدمه‌ای شد تا گروه ماریلیون برای تأمین مالی ضبط و بازاریابی آلبوم سال 2001 خود از این روش استفاده نماید، که اولین ضبط از طریق سرمایه‌گذاری جمعی بود. در صنعت فیلم، یک کارگردان و نویسنده مستقل به نام مارک تاپیو کاینز وب‌ساتی برای اولین فیلم خود، خبرنگاران خارجی، در سال 1997 طراحی کرد که در اوایل سال 1999 بیش از 125 هزار دلار از حداقل 25 طرفدار جمع‌آوری کرده بود که برای تکمیل فیلم کافی بود. در سال 2002، اولین جنبش سرمایه‌گذاری جمعی برای نرم‌افزار Free Blender اتفاق افتاد و حدود 100 هزاردلار سرمایه جذب شد، در ازای این سرمایه‌گذاری، حامیان از مزایای بیشتری نسبت به سایر مشترکان نرم‌افزار برخوردار بودند. با طراحی و راه‌اندازی سایت ArtistShare در سال 2003، که یک پلتفرم سرمایه‌گذاری جمعی بود، سرمایه‌گذاری جمعی به یک مسیر تأمین مالی برای مردم تبدیل شد. سایت‌های بیشتری بعد از این سایت به وجود آمدند که پلتفرم سرمایه‌گذاری جمعی بودند و می‌توان به این سایت‌ها اشاره کرد: 

• Kickstarter که در سال 2009 راه‌اندازی شد.
• IndieGoGo که در سال 2008 راه‌اندازی شد.
• Microventures که در سال 2010 راه‌اندازی شد.

Sallaband که در سال 2006 به عنوان یک پلتفرم سرمایه‌گذاری جمعی در موسیقی راه‌اندازی شد اما در همان آغاز راه‌اندازی تصمیم گرفت که بازار سرمایه‌گذاری جمعی را کنترل و محدود کند. به عبارتی سقف در میزان کمک قائل شوند. این اقدام در واقع در راستای حفظ منافع خالقان طرح‌ها و ایده‌ها و سرمایه‌گذاران  فعلی بود، که احساس می کردند این پلتفرم با حضور عده بیشتری از اعضا ارزش بیشتری پیدا خواهدکرد.

نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری به شیوه سرمایه‌گذاری جمعی در جهان همواره در حال رشد بوده‌است که میزان حجم سرمایه‌گذاری جمعی در جهان و حجم انواع مدل‌های سرمایه‌گذاری جمعی در سال 2015 را در شکل مشاهده می‌کنیم. همچنین از مجموع 34 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری انجام شده در سال 2015، 25 میلیارد به صورت سرمایه‌گذاری مبتنی بر بدهی بوده، 5.5 میلیارد به صورت سرمایه‌گذاری مبتنی بر پاداش و اهدا بوده، و 2.5 میلیارد به صورت سرمایه‌گذاری مبتنی بر سهم بوده است.   

میزان سرمایه‌گذاری مدل‌های مختلف سرمایه‌گذاری جمعی

شکل 2 نشان می‌دهد که در سال 2015، بیشترین حجم سرمایه‌گذاری در قاره آمریکای شمالی انجام شده، که حدود نیمی از این حجم را شکل می‌دهد. بنابراین آمریکا و کانادا بیشترین استفاده از این شکل سرمایه‌گذاری را در جهان دارند. با این حال، بیشترین رشد سالانه این شیوه سرمایه‌گذاری در قاره آسیا و قاره آفریقا مشاهده می‌شود. 

نحوه توزیع میزان سرمایه‌گذاری جمعی در قاره‌های مختلف