یک گروه تحقیقاتی بین‌المللی، موفق به ارائه تست جدیدی شده‌اند که تنها در عرض چند دقیقه، می‌تواند آنتی‌بادی‌های کووید-19 را در خون شناسایی کند. این روش تست، ایمن، ساده و قابل‌حمل بوده و امکان شناسایی سریع، ارزان و کمی آنتی‌بادی‌های «2-SARS-COV» را فراهم می‌کند. به همین دلیل، به‌راحتی از این روش می‌توان برای تشخیص در مراکز مراقبتی و آزمایشگاهی استفاده کرد.

روش جدید، از روش مرسوم سنجش ایمنی-آنزیمی (ELISA) که در دهه‌های قبلی به‌عنوان روشی استاندارد برای تشخیص آنتی‌بادی‌ها استفاده می‌شد، بسیار سریع‌تر است. مدت‌زمان پاسخ‌دهی این روش، تنها 12 دقیقه بوده، درحالی‌که تعیین نتیجه در روش سنجش ایمنی-آنزیمی، تا سه ساعت به طول می‌انجامد. پروفسور لوسیانو هورگو (Luciano Huergo) از دانشگاه پارانا، در این خصوص می‌گوید: «برای این روش، تنها یک قطره خون کافی بوده و برخلاف روش‌های متداول، نیازی به جدا کردن اجزای خون، تجهیزات ویژه و یا آزمایشگاه‌های مجهز نیست. مدت‌زمان پاسخ‌دهی در این روش کوتاه است، به‌گونه‌ای که صدها نمونه را می‌توان در چند ساعت آزمایش کرد. مزیت دیگر این روش، این است که علاوه بر تشخیص وجود یا عدم وجود آنتی‌بادی در خون، مشخص می‌کند که چه مقدار آنتی‌بادی وجود دارد. ما معتقدیم که این فناوری، نقطه عطفی در توسعه تشخیص ایمنی است و می‌تواند جایگزین تست ایمنی-آنزیمی باشد».

عملکرد این روش تشخیص، به این صورت است که سرم خون روی محل موردنظر که دارای نانوذرات مغناطیسی است، قرار گرفته و تقریباً پس از دو دقیقه، نانوذرات شسته شده و تصفیه می‌شوند. اگر نمونه خون دارای آنتی‌بادی‌های ویروس کرونا باشد، تغییر رنگ ایجاد می‌شود. نتایج این آزمایش، با چشم غیرمسلح هم قابل‌رویت بوده، ولی می‌توان با استفاده از ابزارهای دیگر، مانند دستگاه میکروپلیت دقت آزمایش را بیشتر کرد. مطالعات نشان می‌دهد که این فناوری جدید، می‌تواند در سرم‌شناسی سایر بیماری‌ها نیز مفید باشد.

پروفسور کارل فروچهمر (Karl Forchhammer) از انستیتوی میکروبیولوژی و عفونی دانشگاه توبینگن می‌گوید: «روش تشخیص آنتی‌بادی به کمک نانوذرات مغناطیسی، برای حالت‌هایی که مقدار کم آنتی‌بادی وجود دارد، از سنجش ایمنی-آنزیمی بهتر عمل می‌کند. همچنین، با سنجش نمونه‌های آزمایش‌شده کووید-19، مشخص شد که این نحوه تشخیص، دقت 99 درصدی و حساسیت 87 درصدی دارد».

قابل ذکر است که این پروزه، نتیجه همکاری محققین دانشگاه‌های پارانا در برزیل و توبینگن در آلمان بوده و حقوق قانونی و حق ثبت اختراع آن، متعلق به مرکز نوآوری دانشگاه پارانا است.

مرجع: «Nanowerk News»