محققین دانشگاه کوئینزلند، موفق به توسعه فناوری جدیدی شده‌اند که استفاده از ایمپلنت‌های دندانی را ساده‌تر از گذشته نموده و برخی چالش‌های کنونی در خصوص انطباق ایمپلنت‌ها با لثه را مرتفع می‌نماید. این نوآوری که مبتنی بر فناوری نانو توسعه یافته است، اتصال مناسب ایمپلنت و بافت اطراف آن را تسریع نموده و از عفونت‌های بعدی جلوگیری می‌کند.

ایمپلنت‌های دندانی، یکی از مواد مصرفی رایج و پرکاربرد در دندانپزشکی بوده که هم برای جراحی‌های زیبایی و هم مقاصد درمانی، به صورت گسترده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند. در این میان، گاهاً کاشت ایمپلنت‌ها با چالش‌هایی مواجه می‌باشد که مهمترین آن‌ها، ادغام ضعیف ایمپلنت و بافت اطراف آن است. اگر اتصال بین ایمپلنت و لثه به‌خوبی انجام نشود، باکتری‌ها وارد شده و موجبات عفونت را فراهم می‌کنند. در همین راستا، محققین استفاده از یک سطح با تخلخل‌ها و حفرات نانویی را مد نظر قرار داده و اتصال راحت‌تر ایمپلنت و بافت‌های نرم را ممکن نموده‌اند. دکتر کاران گولاتی (Karan Gulati)، از اعضای تیم تحقیق دانشگاه کوئیزلند، در این زمینه می‌گوید: «راهکار بسیار ساده ما، استفاده از حفراتی با قطر 40 تا 80 نانومتر بر روی سطح ایمپلنت‌ها بود. ما دریافتیم که بافت‌های نرم، به‌خوبی به این نانوحفره‌ها متصل شده و در بافت نرم ناحیه کاشت، نوعی آب‌بندی ایجاد می‌کنند».

یک نکته بسیار مهم پیرامون فناوری ابداعی محققین استرالیایی، نتایج اقتصادی ناشی از آن است که می‌تواند احتمال تجاری‌سازی فناوری را به شدت افزایش دهد. بنا بر آمار موجود، نرخ خرابی ایمپلنت‌های دندانی، در حدود 5 تا 10 درصد است که در افراد سیگاری، تا 20 درصد هم افزایش می‌یابد. گولاتی در این خصوص می‌گوید: «ناموفق بودن کاشت ایمپلنت‌های دندانی در استرالیا، یک چالش بزرگ بوده که بار اقتصادی و بهداشتی قابل توجهی را به دنبال دارد. نارسایی‌های مرتبط با عدم کاشت موفقیت‌آمیز ایمپلنت در افراد مسن، افراد سیگاری، افرادی که بهداشت دهان و دندان ضعیف دارند و همچنین گروه‌های با شرایط بهداشتی خاص، مانند افراد مبتلا به دیابت و پوکی استخوان، به خوبی چالش پیش روی ما را نشان می دهد».

لازم به ذکر است که از نظر مالی، خرابی ایمپلنت‌ها، به معنای پرداخت هزاران دلار اضافی است. در چنین شرایطی، فناوری ابداعی با حل نسبی این چالش، می‌تواند سلامت دهان و دندان را برای بخش وسیعی از جامعه تضمین نماید. تیم تحقیق، امیدوار است که در سال آتی، فازهای بالینی این فناوری آغاز شده و هر چه سریع‌تر، تحقیقات به یک محصول واقعی و تجاری بدل گردد. 

مرجع: «Phus.org»