تحقیقات نشان می‌دهد که استفاده از فناوری نانو، قادر به کاهش اثرات منفی ناشی از استرس‌های محیطی بر روی گیاهان بوده و می‌تواند باردهی آن‌ها را افزایش می‌دهد. استرس آبیوتیک (Abiotic stress) که به تنش‌های ناشی از محیط بر روی گیاهان اطلاق می‌شود، با کاهش بهره‌وری محصولات کشاورزی، امنیت غذایی به‌عنوان یکی از بحران‌های آتی جوامع را به خطر می‌اندازد. به نظر می‌رسد که کودهای نانویی حاوی نانوذرات سیلیس، ابزاری کارآمد برای مقابله با این چالش فزاینده می‌باشند.

گیاهان، در طول دوره رشد و نمو و باردهی، با استرس‌های مختلفی روبرو می‌شوند که بر رشد و بهره‌وری آن‌ها تأثیر بسزایی دارد. استرس آبیوتیک، به دلایل گوناگونی رخ می‌دهد که از آن جمله، می‌توان به شوری بیش از حد، خشک‌سالی، درجه حرارت شدید، کمبود مواد معدنی، وجود فلزات سنگین و اشعه ماوراءبنفش اشاره نمود. این تنش‌ها، به زنجیره‌ای از تغییرات مولکولی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی انجامیده و می‌تواند امنیت غذایی در جهان را به خطر اندازد. برای مثال، استرس ناشی از شوری، به تنهایی می‌تواند کاهش 23 درصدی محصولات کشاورزی را به دنبال داشته باشد. در پاسخ به این چالش، مجموعه‌ای از راهکارها پیشنهاد شده که در رأس آن‌ها، کاهش حداکثری تنش‌های محیطی و اثرات منفی آن‌ها قرار داشته که از طریق فعال‌سازی سیستم آنزیمی در گیاه، تنظیم هورمونی، تنظیم نرخ جذب فلزات سمی و .... انجام می‌گیرد. اما در بسیاری از اوقات، این اقدامات جوابگو نبوده و اینجاست که فناوری نانو پا پیش گذاشته و کلید حل این مشکل شده است.

بررسی‌ها حاکی از آن است که استفاده از کودهای نانویی سیلیسی در گیاهانی مانند گوجه فرنگی و کدو، استرس‌های ناشی از شرایط شور را به خوبی رفع می‌کند. این کودها، چندین اثر مثبت خواهند داشت: اول از همه، سرعت جوانه‌زنی گیاه را افزایش داده و با بهبود وزن و افزایش سطح برگ‌ها، باردهی محصول را افزایش می‌دهد.

گفتنی است که شایع‌ترین تنش و استرس مرتبط با گیاهان، خشک‌سالی است که باعث کاهش چشمگیر تولیدات کشاورزی در مناطق خشک و گرمسیری می‌گردد. استفاده از نانوذرات سیلیس، با تغییر فرآیندهای بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی گیاه، تحمل در برابر خشکی را افزایش می‌دهد. این مزیت، در کنار سم‌زدایی آلاینده‌های مضر به‌ویژه فلزات سنگین مانند سرب، روی و مس، باروری گیاهانی مانند برنج را به شدت افزایش می‌دهد.   

مرجع: «AZO Nano»