یکی از آرزوهای دیرین بشر، قدم گذاشتن بر روی کرات دیگر و زندگی در آن‌ها است. با افزایش جمعیت کره زمین و نگرانی پیرامون پایان یافتن منابع موجود، این آرزو به یک الزام بدل گردیده و بسیاری از کشورها، در تلاش برای توسعه فناوری‌های جدید و تسهیل سفر به فضا هستند. اما فارغ از پیشرفت‌های فنی لازم برای تحقق این آرزو، نیازمندی‌های مرتبط با زندگی در سیارات دیگر هم، با محدودیت‌هایی مواجه است. برای مثال، سفر به مریخ و سکنی گزیدن در آن، مستلزم ساخت طیف وسیعی از ترکیبات آلی است که حمل آن‌ها از زمین، کاری بسیار پرهزینه خواهد بود. در واکنش به این مسئله، تیمی از محققین دانشگاه‌های کالیفرنیا و برکلی، پس از هشت سال تلاش، موفق به توسعه سیستمی ترکیبی مبتنی بر فناوری نانو شده‌اند که می‌تواند از انرژی خورشید برای تبدیل آب و دی‌اکسید کربن به بلوک‌های ساختاری مولکول‌های آلی استفاده نماید.

در این فناوری، نانوسیم‌های سیلیکونی با عرض یک صدم موهای انسان که امروزه به‌طور گسترده‌ای در اجزای الکترونیکی، سنسورها و سلول‌های خورشیدی استفاده می‌شوند، با استفاده از باکتری‌هایی که بر روی آن‌ها قرار می‌گیرند، فرآیند تبدیل آب و دی‌اکسید کربن را بر عهده دارند. پروفسور پیدونگ یانگ (Peidong Yang)، رهبر این پروژه می‌گوید: «حدود 96 درصد از جو مریخ، دی‌اکسید کربن است. اساساً تمام آن چیزی که نیاز داریم، این است که نانوسیم‌های نیمه‌هادی سیلیکون، انرژی خورشید را جذب نموده و آن را به اشکال مناسب‌تری تبدیل نمایند. در یک مأموریت فضایی، وزن بار بسیار مهم است و سیستم‌های بیولوژیکی، این مزیت را دارند که عمل تولیدمثل انجام دهند. به همین دلیل، نسخه هیبریدی ما بسیار جذاب است، چرا که نیازی به ارسال چیزی نخواهید داشت».

در این فناوری، به غیر از نور خورشید و دی‌اکسید کربن، نیاز به آب نیز وجود داشته که آن هم به مقدار کافی در یخ‌های قطبی مریخ وجود دارد. البته ایده‌هایی برای استفاده از فناوری مذکور در زمین هم وجود دارد، چرا که می‌تواند به کاهش تغییرات آب و هوایی کمک شایان توجهی نماید. در این مدل، سیستم زیستی هیبریدی مذکور که شامل نانوسیم‌ها و باکتری است، دی‌اکسید کربن را از هوا به سطح زمین کشانده و از آن برای ساخت ترکیبات آلی استفاده می‌کند.

مرجع: «Nanowerk»