مسئله صرفه‌جویی در استفاده از مواد اولیه و بازیافت حداکثری موادی که دیگر قابلیت استفاده برای هدف اولیه خود را ندارند، پایه و اساس بسیاری از صنایع امروزی شده است. در همین راستا، بررسی‌های صورت گرفته بر روی پنل‌های خورشیدی اسقاط شده، حاکی از آن است که از این ضایعات، می‌توان در نسل جدید باتری‌ها استفاده نمود. مطالعات محققین استرالیایی، نشان می‌دهد که ضایعات سیلیکونی حاصل از سلول‌های خورشیدی، قابلیت تبدیل به نانو ذرات سیلیکونی را داشته که این ذرات نیز، برای استفاده مجدد در باتری‌ها بسیار مناسب می‌باشند.

جذب انرژی خورشید به‌عنوان یک جایگزین پاک برای سوخت‌های فسیلی، یک پیشرفت فناورانه بزرگ است که به لطف سلول‌های خورشیدی، آینده‌ای بهتر را برای سیاره زمین نوید داده است. اما این بدین معنا نیست که هیچ پیامد زیست‌محیطی وجود ندارد. طول عمر یک پنل خورشیدی، در حدود 15 تا 25 سال بوده و پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2050، بالغ بر پنج میلیون تن ضایعات پنل‌های خورشیدی ایجاد گردد. بدیهی است که یک استراتژی مناسب و همه‌جانبه برای برخورد با این حجم قابل توجه از ضایعات مورد نیاز خواهد بود.

محققین دانشگاه استرالیایی «Deakin»، موفق به دستیابی به راهی جدید برای بازیافت یکی از ارزشمندترین اجزای پنل‌های خورشیدی شده‌اند. دستاورد حاصل شده توسط این محققین، می‌تواند تحولی بزرگ در صنعت باتری پدید آورد. مواد تشکیل‌دهنده پنل‌های خورشیدی، اغلب شیشه، فلز و پلاستیک بوده و سیلیکون موجود در آن‌ها، به سادگی قابلیت استخراج و استفاده مجدد را ندارد. سیلیکون به‌عنوان ماده‌ای که مسئولیت تبدیل انرژی خورشید به الکترون را دارا می‌باشد، نقشی کلیدی در صفحات خورشیدی ایفا نموده و از همین رو، یک ماده ارزشمند به حساب می‌آید. اما موضوع به همین جا ختم نمی‌شود. محققین نه‌تنها موفق به استخراج سیلیکون جهت استفاده مجدد آن شده‌اند، بلکه پتانسیل آن برای استفاده به‌عنوان یک آند پرانرژی را نیز فراهم نموده‌اند. دکتر مخلصور رحمان «Mokhlesur Rahman»، به عنوان یکی از اعضای تیم تحقیق مذکور، در خصوص دستاورد حاصل شده اظهار می‌دارد: «در سرتاسر جهان، مطالعات متعددی پیرامون بازیابی عناصر و قطعات پنل‌های خورشیدی دور ریخته شده انجام گرفته است. در این راستا، اگرچه بسیاری از عناصر بازیابی شده‌اند، اما هیچ تحقیق یا کار صنعتی برای بازیابی سیلیکون از سلول‌های فتوولتائیک صورت نگرفته است. علاوه بر این، تبدیل این سیلیکون‌های دورریختنی به نانو سیلیکون قابل استفاده در باتری نیز، کاملاً جدید است».

رحمان و همکارش پروفسور اینگ چن «Ying Chen»، تکنیکی توسعه داده‌اند که توانایی ذخیره‌سازی حدود 10 برابر انرژی در همان فضای سیلیکون‌های معمول را ممکن می‌سازد. بدیهی است که چنین قابلیتی، به معنای بهبود چشمگیر عملکرد باتری و ارائه منبع جدیدی از مواد برای تولیدکنندگان و سازندگان این صنعت است.

مرجع: «New Atlas»