افزایش قابل‌توجه همکاری‌های فناورانه در حوزه نانو
قرن جدید را می‌توان آغاز دوران پیشرفت نانو فناوری و تجاری‌سازی کاربردهای متنوع آن در حوزه‌های مختلف، به‌ویژه پزشکی و دارویی، کشاورزی و مواد غذایی، ساختمان و حتی البسه ورزشی دانست. اما سؤال اینجاست که آیا با توجه به این پیشرفت‌ها، می‌توان گفت که این فناوری به بلوغ رسیده است؟ این پرسشی است که پروفسور «رافائل زینگ» و دکتر «ماریوس فیشر»، سعی نموده‌اند به آن پاسخ دهند. مطالعات آن‌ها بر ثبت اختراعات اروپایی با موضوع فناوری نانو طی سال‌های 1991 تا 2016 متمرکز شده و یافته‌ها نشان می‌دهد که با وجود تجاری‌سازی‌های انجام گرفته، هنوز هم این فناوری از نظر علمی، در وضعیت «در حال ظهور» قرار دارد.
داده‌های جمع آوری شده توسط محققین، حاکی از این است که پتنت‌های به ثبت رسیده توسط شرکت‌های خصوصی و سازمان‌های تحقیقاتی عمومی، مشترکاً در حال رشد بوده و انتقال فناوری بین دانشگاه‌ها و بخش‌های صنعتی، موجب شده است تا گام‌هایی هر چند کوچک، برای تجاری‌سازی یافته‌های تحقیقاتی دانشگاهی برداشته شود. نکته جالب‌تر این‌که با وجود روند مستقل نهادهای فعال بخش خصوصی و عمومی در ثبت و انتشار پتنت‌های نانویی، همکاری‌های فناورانه بین آن‌ها، به شدت افزایش یافته است که به تشدید نوآوری در این حوزه، کمک فراوانی خواهد کرد. بنا بر گفته‌های پروفسور زینگ، پتنت‌های نانویی مشترک بین بخش خصوصی و سازمان‌های تحقیقاتی عمومی، از نظر تعدادی بسیار اندک است؛ اما بررسی دقیق‌تر داده‌ها نشان می‌دهد که از سال 2000 میلادی به این‌سو، با روند رو به رشد همراه شده و در سال‌های اخیر، به 8 درصد از کل پتنت‌های نانویی رسیده است. این امر، در کشورهایی مانند آمریکا، فرانسه و ژاپن، مشهودتر بوده و به نظر می‌رسد که در این کشورها، چهارچوب قابل‌اعتماد و شبکه‌های سازمانی قدرتمندی بین فعالان حوزه فناوری نانو توسعه یافته است.
پروفسور زینگ در ارتباط با نقش همکاری‌های فناورانه در حوزه نانو، می‌افزاید: «همکاری در فناوری نانو، در افزایش مشارکت بخش خصوصی و دولتی منعکس شده است. تجمیع دارایی‌ها، دانش و فناوری، نوآوران را با راه‌های بهتر برای حل چالش‌های فناورانه روبرو می‌سازد. ما اعتقاد داریم که برای کشورهای فعال در حوزه نانو، ایجاد خوشه‌های صنعتی و ادغام نهادهای دانشگاهی در آن‌ها، دارای منافع بالقوه فراوانی است.»
شایان ذکر است که در ایران، نهادهای دولتی، با شروع برنامه‌هایی همچون برنامه «تجاری‌سازی فناوری نانو» یا «نانومچ»، بخش تعامل با محققین دانشگاهی را در پیش داشته و در صدد رشد هر چه بیشتر این فناوری‌ها، برای تطابق با نیازهای صنعتی کشور و حتی ایجاد مسیرهایی درخور برای صادرات محصولات تولیدی نهایی هستند. در این مسیر، محققین دانشگاهی و یا افراد صاحب ایده‌ای که محصول اولیه نانویی تولید نموده‌اند، می‌توانند در مسیر رشد و توسعه ایده و همگام‌سازی آن با نیازهای صنعتی و در نهایت دسترسی به راهکارهایی برای تولید به مقیاس، در فراخوان‌های این برنامه شرکت نموده و از آموزش‌ها و حمایت‌های موجود بهره گیرند.
مرجع: «phys»
هنوز نظری وارد نشده است!
نظر خود را ارسال نمایید
پست الکترونیکی شما انتشار پیدا نمی کند.