محققین دانشگاه مک گیل، موفق به توسعه نوع جدیدی از نانوذرات سلولزی شده‌اند که می‌تواند در رفع یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های مرتبط با صنایع آبی، به کار گرفته شود. انباشت قابل‌ملاحظه مواد معدنی در لوازم‌خانگی و یا تأسیسات صنعتی که به نحوی با آب در ارتباط بوده و یا به‌عنوان نگهدارنده آب مورد استفاده قرار می‌گیرند، می‌تواند به‌طور جدی بر کارکرد آن‌ها تأثیر منفی بگذارد. عمده موادی که در حال حاضر برای مقابله با این معضل به کار می‌رود، مشتقات فسفر است که با توجه به آلایندگی بالا، پیامدهای فاجعه باری برای اکوسیستم‌های آبی در بر خواهد داشت. از این رو، راهکار نانویی معرفی‌شده می‌تواند یک روش سبز و کمتر آسیب‌زا در مقایسه با مواد فسفردار محسوب شود.

سلولز یکی از غنی‌ترین پلیمرهای زیستی در جهان بوده که با توجه به تجدیدپذیری و قابلیت تجزیه‌پذیری زیستی، گزینه‌ای جذاب برای تولید مواد ضد رسوب، به شمار می‌رود. سلولزهای مویی نانویی تولید شده در فناوری جدید، دارای عملکرد بهتری در مقایسه با مولکول‌های فسفونات هستند و با توجه به آسیب‌های زیست‌محیطی کمتر، گزینه‌ای بسیار مطلوب برای جایگزینی با این مواد به‌حساب می‌آیند.

گفتنی است، تلاش‌های قبلی برای بهره‌برداری از قابلیت‌های کاربردی سلولز، بر روی تولید دو شکل اولیه نانوسیم‌های سلولزی و نانوبلورهای سلولزی متمرکز بوده که به تولید مقدار بسیار کمی از محصول مفید منجر شده است. نانوسلولزهای مویی که گونه جدیدی از نانوذرات هستند، برای نخستین بار در آزمایشگاه شیمی پروفسور «Theo Van De Ven» در دانشگاه مک گیل کشف شده است و این کشف، نقطه عطفی برای فناوری جدید معرفی شده نیز محسوب می‌شود.

مرجع: «nanowerk»