امروزه، فناوری نانو بخش عمده‌ای از صنایع مختلف، از جمله الکترونیک، پزشکی، کشاورزی، مواد شیمیایی، صنایع پوششی و انرژی را تحت تأثیر خود قرار داده است. بنا بر مطالعات «Lux Research»، نانوفناوری به حدی مورد استقبال صنایع مختلف قرار گرفته است که میزان فروش تجاری محصولات نانویی در سال 2015 میلادی در اروپا و آمریکا، از مرز 1 تریلیون دلار گذشته است. استفاده از نانومواد در تولید محصولات، موجب توسعه فناوری‌های جدیدی شده است که پایداری بیشتری داشته و می‌توانند سازگاری بیشتری با محیط‌زیست از خود نشان دهند. نکته اینجا است که خطرات و ریسک‌های به‌کارگیری نانوفناوری در فرآیند تولید، به یک اولویت اصلی برای صنایع مختلف بدل نشده است و نیاز است تا دو موضوع فناوری سبز و نانوفناوری، در کنار یکدیگر مورد توجه صنایع تولیدی قرار گیرند.

از این منظر، فرآیند تولید نانومواد را می‌توان با فرآیند تولید شیمیایی مقایسه نمود که سطوحی از آلاینده‌ها و اثرات نامطلوب زیست‌محیطی را ایجاد می‌نماید. اگرچه می‌توان میزان این آلودگی‌ها را در طراحی‌های اولیه کاهش داد، اما با توجه به اولویت‌های صنعتی حال حاضر، نیاز به استفاده از فناوری‌های سبز و مشارکت آگاهانه‌تر شرکت‌های تولیدی در این زمینه، به‌شدت احساس می‌شود.

با تغییر در فرآیند تولید و استفاده از فناوری سبز، مخاطرات ناشی از محصولات نانویی، به حداقل رسیده و از محصولات سبز می‌توان برای کاربردهای گسترده‌ای استفاده نمود. کاربردهای مستقیم، مانند حسگرهای نانویی، تصفیه فاضلاب و آب آشامیدنی و تصفیه زباله‌های خطرناک از طریق نانومواد و نیز برخی کاربردهای غیرمستقیم، نظیر صرفه‌جویی در مصرف انرژی در حین حمل‌ونقل با استفاده از نانومواد سبک‌تر و یا کاهش میزان تولید زباله با طراحی محصولات کوچک‌تر، از مهم‌ترین مواردی است که می‌توان به‌عنوان فناوری‌های سبز نانویی به آن‌ها اشاره نمود.

بنا بر گزارش «AZO Nano»، یکی از ساده‌ترین راه‌های ایجاد و توسعه نانوفناوری‌های سبز، استفاده از جایگزین‌های تجدیدپذیر و غیرسمی، برای مواد اولیه تجدیدناپذیر است. اتخاذ یک رویکرد تعاملی، با در نظر گرفتن هر دو مفهوم کلیدی نانوفناوری و فناوری سبز، موجب می‌شود تا مجموعه‌ای از فرآیندها و محصولات سازگار با محیط‌زیست، ایجاد شده و نگرانی‌ها پیرامون وضعیت محیط‌زیست تا حدی کاهش یابد.

مرجع: «AZO Nano»