در ادامه نوآوری‌های نانویی در صنعت سلامت، تتوی حاوی نانوذرات طلا، انقلابی در فرآیندهای تشخیص پزشکی ایجاد خواهد کرد. این فناوری جالب و منحصربه‌فرد، توسط محققین دانشگاه گوتنبرگ (JGU) و با حمایت مالی مرکز تحقیقات ماکس پلانک (MPGC) و مؤسسه «Stiftung Rheinland-Pfalz für Innovation» توسعه یافته است.

ایده حسگرهای قابل کاشت که به‌طور مداوم اطلاعات مربوط به مقادیر حیاتی و غلظت مواد یا داروها را در بدن رصد می‌کنند، بسیاری از پزشکان و محققین حوزه سلامت را به خود جلب نموده است. این سنسورهای پیشرفته، امکان کنترل مداوم پیشرفت بیماری و ضریب موفقیت روش‌های درمانی را فراهم می‌کند. با این حال، سنسورهای فعلی با چند چالش جدی مواجهند: از یک‌سو، قابلیت ماندگاری دائمی در بدن را نداشته و عموماً بعد از چند روز یا چند هفته، باید تعویض شوند. از سوی دیگر، مشکل رد ایمپلنت از سوی بدن و عدم پذیرش آن به‌عنوان یک جسم خارجی هم وجود دارد. از همه مهم‌تر، رنگ سنسور که نشان‌دهنده تغییرات غلظت است، ناپایدار بوده و با گذشت زمان کمرنگ می‌شود.

تمامی این محدودیت‌ها، موجب شد تا تیمی تحقیقاتی از دانشگاه گوتنبرگ، نوع جدیدی از حسگرهای قابل کاشت تولید نمایند. این سنسورهای پیشرفته، می‌توانند برای چندین ماه در بدن انسان باقی مانده و بدون هیچ مشکلی به کار خود ادامه دهند. علاوه بر این، نانوذرات طلای بکار گرفته شده، پایداری رنگ آن را تا حد زیادی تضمین می‌کند. این نانوذرات که در یک بافت پلیمری مصنوعی قرار گرفته‌اند، زیر پوست کاشته شده و با تغییر رنگ خود، غلظت دارو را نشان می‌دهند. برای جلوگیری از تخریب ذرات توسط سلول‌های ایمنی، نوعی هیدروژل متخلخل آن را احاطه نموده که پس از کاشته شدن، امکان نفوذ رگ‌های خونی و سلول‌ها به منافذ این بافت را فراهم نموده و بر این اساس، سنسور به‌عنوان جسم خارجی شناسایی نمی‌شود.

نکته جالب اینجا است که نانوذرات طلا، مانند آنتن‌های کوچک نوری عمل نموده و از همین رو، رنگارنگ به نظر می‌رسند. البته این سنسورهای کوچک که همانند یک تتوی نامرئی می‌باشند، به دلیل ویژگی مادون‌قرمز، با چشم غیرمسلح قابل‌مشاهده نبوده و تنها از طریق نوعی دستگاه اندازه‌گیری می‌توان رنگ آن‌ها را بر روی پوست تشخیص داد. با توجه به پتانسیل سنسورهای ابداعی در مشاهده غلظت هم‌زمان نشانگرهای زیستی و داروهای مختلف، امکان استفاده از آن‌ها در تولید انواع دارو، تحقیقات پزشکی و حتی مدیریت بیماری‌های مزمن (توسعه داروهای شخصی‌سازی شده) وجود دارد.

مرجع: «Nanowerk»